شيخطوسی در نامه ای به محمدبن ابی بكر اين گونه نوشتند: مراقب اوقات نمازت باش. آن را به وقتش بگذار، بخاطر بيكاری آن را پيش از فرا رسيدن وقت آن مخوان و زمان آن را به پيش مينداز و به واپس نيز ميفكن.(1)
خداوند در سوره ی معارج در آيات 23-22 و 36-35-34 مداومت بر نـماز و مرتب خواندن نـماز و محافظت بر آن و نگاهبانی اوقـات نماز و كاهلی نكردن و از دست ندادن وقت اول آن را مورد تأكيد قرارداده است و چنين نمازگزارانی را با اوصاف بر كنار مانده از دغدغه و اضطراب و بيماری و بخل ستوده است و به اكرام در بهشت مژده داده است.
شيخ طبرسی در تفسيراين آيات نيزچنين بيان كرده است: آنان نگاهبانان اوقات نمازند و آنرا از كف نمی دهندوپيگير اوقات آن هستند تا آنرا در اول وقت به جا آورند و با ركوع وسجود كامل و رعايت همه ی اركان اقامه كنند و چيزی از آن را تباه نكنند. (2)
امام رضا (ع) فرمود: شخصی كه در پاره ای از فراخی وقت، نماز می گذارد، بايد بداند كه آن چه از فضيلت و پاداش نماز اول وقت از دست داده است، برايش بهتر از تمامی دارايی و فرزندان اوست. (3)
در حديثی از امام باقر (ع) آمده است: اگر نماز به وقت خود بالا رود، با حالتی سفيد و پرتو افكن به صاحبش باز گـردد و بگويـد: مرا حفـظ كردی، خدا تو را نگه دارد و چون احكام و آداب آن رعايت نشود و در غير وقت خود بالا رود، به سوی صاحب خود برگردد و گـويد: مرا تباه كردی، خدا تو را تباه گرداند. (4)
1- امالی شيخ طوسی، ج 2، ص 29 2- مجمع البيان طبرسی، ج5، ص 357
3-بحارالانوار، ج 80، ص21 4- بحارالانوار، ج80، ص 25
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
